Człowiek pierwotny nie od razu
zaczął mówić, był to proces w czasie w trakcie tzw. „prostowania postawy”
(wcześniej poruszaliśmy się na czterech kończynach). Mimo to, istniała nić
porozumienia między ludźmi. Wyrażali to w przeróżnych formach gestów. Kiedy
mowa zaczęła się już kształtować, gesty zaczęto kojarzyć ze słowami. I tak
dzisiaj mamy nawet specjalistów od „mowy ciała”. I co się okazuje? Otóż, wiele
osób mówi a ich gesty zaprzeczają ich słowom. Ja to nazywam „rozmową”, czyli
mówię, ale nie jestem do końca sobą, czyli jestem nieszczery. „Dialog” to słowa
poparte „szczerością” ciała, które potwierdza, że cały „ja” jestem otwarty na
adwersarza. Dlaczego dzisiaj manipuluje się pojęciem ”dialogu”? Otóż, ponieważ
ten aspekt włączono do religii, nazywając modlitwę „dialogiem”. Ale, czy
rozmowa z „bogiem” jest nawet rozmową, skoro adwersarz nie jest fizycznie
obecny? Gdyby to była rozmowa, to musielibyśmy znać reakcję adresata na nasze
słowa, a tak jest to monolog z nieznanym efektem końcowym. Oczywiście, możemy
powiedzieć, że po „modlitwie” ulżyło nam, nabrałem otuchy czy pocieszyłem się,
ale co z tych rzeczy wynika skoro i tak ukrywamy to w zaciszu naszego wnętrza?
„Dialog” to szczera rozmowa z uzewnętrznieniem wszelkich reakcji jej
przeżywania, ale do tego potrzeby jest drugi człowiek, który chce „dialogu” z
nami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz