KOŚCIÓŁ W PAŃSTWIE, PAŃSTWO W KOŚCIELE.

Odkąd cesarz Konstantyn Wielki na początku IV w. uczynił chrześcijaństwo religią państwową, rozpoczęła się nieustająca walka pomiędzy władzą świecką a władzą kościoła. Skutkiem tego konfliktu jest między innymi sytuacja w naszym państwie. Relację państwa i kościoła chyba najlepiej odda podany przeze mnie przykład: wszyscy obywatele, bez względu, czy są członkami jakiegoś kościoła, czy nie, płacą podatki, z których państwo opłaca składki ZUS wszystkich duchownych, tzw. Fundusz kościelny. Z tych składek każdy duchowny po osiągnięciu wieku emerytalnego otrzymuje z ZUS emeryturę. Trzeba w tym momencie zauważyć, że żaden duchowny nie wypracowuje produktu narodowego brutto, bo jedynym owocem pracy duchownych to jest obietnica zbawienia i życia w szczęśliwości po śmierci. I teraz, na ten przykład do proboszcza parafii przychodzi emeryt, który ciężko pracował 40 lat, a teraz ZUS wypłaca mu 1 200 zł emerytury i prosi księdza o pochowanie swojej żony. Ksiądz oczywiście dopełnia wszelkich formalności, ale na koniec mówi emerytowi: 400 zł się należy „co łaska”. Otóż ksiądz jest świadomy, że ten emeryt nie zapłaci za pogrzeb z emerytury, tylko z zasiłku pogrzebowego, jaki wypłaca ZUS. Do czego doszliśmy? Otóż, ksiądz, który nie pracuje i dostaje emeryturę z ZUS wyciąga jeszcze pieniądze z ZUS przy okazji pogrzebu. Państwo cały czas zapożycza się, czyli zadłuża, aby ZUS był wypłacalny, czyli okazuje się, że za słabą kondycją państwa stoi również kościół, który bez żadnej kontroli państwa wyłudza pieniądze wszystkich podatników. Jeżeli ktoś uważa tę sytuację za normalną, to gratuluję „czarnego” poczucia humoru.